Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι πρωτοφανές για εμάς, αλλά έχει συμβεί πολλές φορές στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτό που νιώθουμε είναι πως χάνουμε τον έλεγχο. Και μια από τις μεγαλύτερες ψευδαισθήσεις μας είναι ότι έχουμε τον έλεγχο. Η αλήθεια είναι πως δεν τον έχουμε. Όλα όσα θεωρούμε δεδομένα, αύριο μπορεί να μην υπάρχουν…
Το κλειδί για την υπέρβαση του φόβου, της αγωνίας και του πόνου είναι η αποδοχή. Αποδεχόμαστε την παρούσα κατάσταση εφόσον αυτή είναι και ρίχνουμε άγκυρα στο εσωτερικό μας πεδίο της ηρεμίας, της σταθερότητας και της γαλήνης. Αυτή είναι η καλύτερη υπηρεσία που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας και στους άλλους. Και φυσικά ο στοχασμός μας σχετικά με το τι σόι ζωή θέλουμε να έχουμε από ‘δω και πέρα…
Ο νοητικός θόρυβος στο κεφάλι μας δεν είναι η αλήθεια και δεν μπορεί να μας βλάψει, αν δεν πιστεύουμε και δεν ταυτιζόμαστε με αυτά που σκεφτόμαστε. Ίσως είναι σημαντικότερο να αναρωτηθούμε: «Πώς θέλω να ζήσω; Πώς θέλω να πεθάνω;»
Νομίζω πως η ουσία βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας. Τι κάνει τη ζωή μου να αξίζει; Πόσο σημαντικά είναι για μένα η αγκαλιά, το χάδι, η εγγύτητα, η διασκέδαση, η συντροφικότητα, η περιπέτεια, η ελευθερία; Τι είναι σημαντικότερο για μένα, η επιβίωση ή η ζωή;
Θέλω να θυσιάσω αυτά που πιστεύω ότι αξίζουν στη ζωή μου, θέλω να παραιτηθώ από την εγγενή μου ελευθερία, ώστε να είμαι «ασφαλής» και να επιβιώσω; Μια ακόμη μεγάλη ψευδαίσθηση, αυτή της ασφάλειας. Δεν υπάρχει εξωτερική ασφάλεια… όλα μπορούν να χαθούν σε κλάσματα δευτερολέπτων. Η ασφάλεια μπορεί να υπάρξει μόνο εσωτερικά, μέσα μας.
Είναι προτιμότερο να «πεθαίνω» λίγο-λίγο κάθε μέρα, από τον φόβο και το άγχος μου, όντας απομονωμένος από αυτά που αγαπώ, παρά να πεθάνω μια και καλή όταν είναι η ώρα μου; Μου έρχεται στο νου το ρητό, «Ο γενναίος πεθαίνει μια φορά. Ο δειλός πεθαίνει κάθε μέρα.»
Πόση ζωή θέλω να απαρνηθώ για να μην πεθάνω; Γιατί εντέλει, όποιος δεν φοβάται να ζήσει, δεν φοβάται και να πεθάνει. Ο θάνατος είναι ένα διαφορετικό επίπεδο ζωής. «Πέθανε πριν πεθάνεις», μας προτρέπει η αρχαία σοφία.
Οι «κρίσεις» δεν πρόκειται να εξαφανιστούν …. Θα έρχονται η μια πίσω από την άλλη… επειδή τις προκαλεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής, που μολύνει τα πάντα. Τα «έκτακτα μέτρα» επιβάλλονται για κάποιες ημέρες… και οι ημέρες γίνονται εβδομάδες, οι εβδομάδες γίνονται μήνες… Προσπαθούμε να εξαφανίσουμε το σύμπτωμα, ενώ θα έπρεπε να θεραπεύουμε την αιτία. Ο ιός αυτός, όπως και κάθε κρίση, δεν είναι τυχαίος, έχει ένα σκοπό κι ένα μήνυμα. Μηνύματα έχουν υπάρξει πολλά, αλλά τα αγνοήσαμε και συνεχίσαμε σαν να μην τρέχει τίποτα…
Ο δεύτερος μεγαλύτερος φόβος, μετά του θανάτου, είναι ο φόβος της μοναξιάς. Και σ’ αυτό οδηγούμαστε, στην αυξανόμενη μοναξιά. Χρειάζεται να αποκτήσουμε ένα όραμα ζωής που θα είναι ευεργετικό για όλους τους ανθρώπους και όλα τα πλάσματα της γης. Γιατί; Επειδή είμαστε μια μεγάλη οικογένεια που μοιράζεται την ίδια επίγεια κατοικία. Η ευημερία του ενός ενισχύει την ευημερία όλων.
Αναρωτιέμαι, ο τρόπος που θέλω να ζω περιλαμβάνει αστυνομοκρατούμενη κοινωνία, υποταγή σε όλα αυτά που αποφασίζουν άλλοι «για το καλό μου» ή «για το ευρύτερο καλό», απομόνωση φυλακής, άγχος, πανικό, πόνο και φόβο;
Είναι σημαντικότερο το να επιβιώσουμε από το να ζήσουμε καλά; Τι σημαίνει «ζωή» για σένα;
Φαίνεται πως η «εικονική πραγματικότητα» αποκτά δύναμη και ρίχνει το γάντι στη ζωή. Ποια θα επικρατήσει άραγε;
