Ζούμε σα να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ, σε δουλειές που αντιπαθούμε, σε σχέσεις που δεν μας ικανοποιούν, με ανθρώπους που δεν μας αποδέχονται. Όλα θα τ’ αλλάξουμε λέμε, μία μέρα… κάποια στιγμή… Και συνεχίζουμε να κρύβουμε την αλήθεια μας, τα συναισθήματά μας, τα ταλέντα μας, τις ανάγκες μας, γιατί φοβόμαστε πως θα μας επικρίνουν, θα μας κοροϊδέψουν, θα μας απορρίψουν και πως θα μείνουμε μόνοι…
Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, στα σκοτεινά παλάτια του Άδη οδηγούνταν αυτοί που δεν αξιοποίησαν τα προσόντα και τις δυνατότητες που τους χάρισαν οι θεοί, κατά τη διάρκεια του βίου τους. Σύμφωνα με τη θεωρία του Χάους και η πιο μικρή δράση, όπως για παράδειγμα το τίναγμα των φτερών μίας πεταλούδας στον Αμαζόνιο, μπορεί να έχει έναν πολύ μεγάλο αντίκτυπο στο σύστημα, όπως για παράδειγμα βροχή στην Κίνα. Δε μπορούμε να προβλέψουμε ή να ελέγξουμε τις συνέπειες των αποφάσεων και της δράσης μας. Η ζωή είναι μία διαδικασία συνεχούς αλλαγής και εξέλιξης και μας προσφέρει το δώρο της γνώσης μέσα από την επίγνωση και την εμπειρία.
Για να ζήσουμε τη ζωή μας συνειδητά χρειάζεται να έχουμε επίγνωση και ν’ αποκτούμε εμπειρίες. Τι κι αν οι αποφάσεις μας δεν είναι πάντα οι καλύτερες; Τι κι αν δεν υπήρξε η επιτυχία που περιμέναμε; Τι κι αν μετανιώνουμε για πράγματα του παρελθόντος; Τι κι αν πονέσαμε; Τι κι αν ξαναπονέσουμε; Η κάθε μας απόφαση είναι μία ευκαιρία να δημιουργήσουμε εμείς οι ίδιοι τη ζωή μας. Δεν είναι δυνατό να κάνουμε συνέχεια τις τέλειες επιλογές. Τα λάθη και οι αποτυχίες είναι πάντα ευκαιρίες ανάπτυξης, είναι τα σκαλοπάτια στη σκάλα της εξέλιξής μας. Αν δεν υπήρχαν προκλήσεις στη ζωή θα ήμασταν ατροφικοί. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη, αναγνωρίζουμε την ομορφιά της ατέλειας της ανθρώπινης φύσης μας και προχωράμε.
Ο μόνος τρόπος ν’ αλλάξουμε το παρελθόν είναι βελτιώνοντας το παρόν. Και για να βελτιώσουμε το παρόν χρειάζεται ν’ αποδεχτούμε πως λίγα πράγματα βρίσκονται στο πεδίο ελέγχου μας. Ν’ αποδεχτούμε πως κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε την κάθε δεδομένη στιγμή, με τις δεδομένες συνθήκες, με τη δεδομένη νοητική και συναισθηματική μας κατάσταση. Πως αν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο, θα το κάναμε. Πως, κάθε στιγμή, κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε, μέχρι να μάθουμε πως υπάρχει και κάτι καλύτερο, οπότε και κάνουμε εκείνο.
Ν’ αποδεχτούμε πως δε γνωρίζουμε. Νομίζουμε πως γνωρίζουμε, στην πραγματικότητα όμως δε γνωρίζουμε πως δε γνωρίζουμε. Ν΄ αποδεχτούμε το άγνωστο.
Τη στιγμή που θα τ’ αποδεχτούμε αυτά, βλέπουμε μία διαφορετική εικόνα. Βλέπουμε πως όλα βρίσκουν τη θέση τους στο απέραντο παζλ που λέγεται ζωή. Τοποθετούμε την εμπιστοσύνη μας στη ζωή, στη ροή των πραγμάτων. Αγκαλιάζουμε το άγνωστο, γιατί ξέρουμε πως είμαστε εφοδιασμένοι γι αυτό το ταξίδι, έχουμε όλα όσα χρειαζόμαστε, για να βιώσουμε μία εξαιρετική εμπειρία.
Αποδεχόμενοι την κάθε μας απόφαση σαν ευκαιρία μάθησης επαναπρογραμματίζουμε τον εγκέφαλό μας για ν’ αποκτήσει μία διαφορετική, ενδυναμωτική οπτική. Αυτή η οπτική θα μας βοηθήσει ν’ αναγνωρίσουμε το «δώρο» της κάθε απόφασης. Μπορούμε με κάθε μας απόφαση να τιμούμε τα όνειρα που έχουμε για τη ζωή μας και να μη συμβιβαζόμαστε με μία μέτρια ύπαρξη.
«Η τιμή οποιουδήποτε πράγματος ισούται με την ποσότητα ζωής που ανταλλάξαμε γι’ αυτό» – Henry David Thoreau
