Λόγω των επιπτώσεων του χρόνιου στρες, που διαταράσσει όλες τις οργανικές διαδικασίες, η φροντίδα του εαυτού μας είναι εξαιρετικά σημαντική. Οι αυξημένες ορμόνες του άγχους έχουν συνδεθεί με παχυσαρκία, πεσμένο ανοσοποιητικό, εθισμούς, βλάβες μνήμης και συγκέντρωσης, καρδιοπάθειες κ.λ.π. ...
930μ.Χ, ο Σόλωνας βρίσκεται σκυμμένος πάνω από ένα τσουκάλι ανακατεύοντας με μεγάλη προσοχή και εστίαση. Τα χείλη του κουνιούνται, κι αν κάποιος τον πλησιάσει θ’ ακούσει τις ακατάληπτες λέξεις που ψιθυρίζει. Το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο και τα λευκά, μακριά μαλλιά και γένια του μαρτυρούν πολλά χρόνια ζωής. Ίσως περισσότερα απ’ όσα δικαιούται…
Σε μία σειρά μελετών και ερευνών, που έγιναν από τον Dan Gilbert του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και τον Timothy Wilson του πανεπιστημίου της Βιρτζίνια, οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να βαθμολογήσουν τα πλεονεκτήματα πολλών συναισθημάτων. Η μετάνοια πήρε υψηλότερη βαθμολογία από το θυμό, τη λύπη, την ενοχή ή την υπερηφάνεια, πράγμα που σημαίνει πως οι άνθρωποι βρίσκουν αξία σ’ αυτήν. Που έγκειται αυτή η αξία; Στη μάθηση...
«Όταν αφήνω αυτό που είμαι, γίνομαι αυτό που θα μπορούσα να είμαι» Lao Tzu
Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να αφήσουμε, να δωρίσουμε ή να πετάξουμε πράγματα με τα οποία έχουμε δεθεί, γιατί μας θυμίζουν χαρούμενες στιγμές και αγαπημένους ανθρώπους αλλά και τραύματα του παρελθόντος.
Ζούμε σα να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ, σε δουλειές που αντιπαθούμε, σε σχέσεις που δεν μας ικανοποιούν, με ανθρώπους που δεν μας αποδέχονται. Όλα θα τ’ αλλάξουμε λέμε, μία μέρα… κάποια στιγμή… Και συνεχίζουμε να κρύβουμε την αλήθεια μας, τα συναισθήματά μας, τα ταλέντα μας, τις ανάγκες μας, γιατί φοβόμαστε πως θα μας επικρίνουν, θα μας κοροϊδέψουν, θα μας απορρίψουν και πως θα μείνουμε μόνοι...
Έχουμε μεγαλώσει σε μία κοινωνία που, από πολύ νωρίς, μας έμαθε πως πρέπει να μεγαλώσουμε, να μην «κάνουμε σαν παιδιά», να ενηλικιωθούμε. Έτσι μάθαμε να κρύβουμε ή να αρνούμαστε το παιδί που υπάρχει μέσα μας, για να μην είμαστε ευάλωτοι ή για να μην φαινόμαστε αδύναμοι…
