Ζούμε σα να μην πρόκειται να πεθάνουμε ποτέ, σε δουλειές που αντιπαθούμε, σε σχέσεις που δεν μας ικανοποιούν, με ανθρώπους που δεν μας αποδέχονται. Όλα θα τ’ αλλάξουμε λέμε, μία μέρα… κάποια στιγμή… Και συνεχίζουμε να κρύβουμε την αλήθεια μας, τα συναισθήματά μας, τα ταλέντα μας, τις ανάγκες μας, γιατί φοβόμαστε πως θα μας επικρίνουν, θα μας κοροϊδέψουν, θα μας απορρίψουν και πως θα μείνουμε μόνοι...
Έχουμε μεγαλώσει σε μία κοινωνία που, από πολύ νωρίς, μας έμαθε πως πρέπει να μεγαλώσουμε, να μην «κάνουμε σαν παιδιά», να ενηλικιωθούμε. Έτσι μάθαμε να κρύβουμε ή να αρνούμαστε το παιδί που υπάρχει μέσα μας, για να μην είμαστε ευάλωτοι ή για να μην φαινόμαστε αδύναμοι…
930μ.Χ, ο Σόλωνας βρίσκεται σκυμμένος πάνω από ένα τσουκάλι ανακατεύοντας με μεγάλη προσοχή και εστίαση. Τα χείλη του κουνιούνται, κι αν κάποιος τον πλησιάσει θ’ ακούσει τις ακατάληπτες λέξεις που ψιθυρίζει. Το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο και τα λευκά, μακριά μαλλιά και γένια του μαρτυρούν πολλά χρόνια ζωής. Ίσως περισσότερα απ’ όσα δικαιούται…
Ο Carl Jung έχει πει πως το να γνωρίζουμε το δικό μας σκοτάδι είναι η καλύτερη μέθοδος για να αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι των άλλων. Δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε πως η ιστορία μας είναι μόνο αυτό, μία ιστορία. Είμαστε γεμάτοι φόβο,
«Όταν αφήνω αυτό που είμαι, γίνομαι αυτό που θα μπορούσα να είμαι» Lao Tzu
Όλοι γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να αφήσουμε, να δωρίσουμε ή να πετάξουμε πράγματα με τα οποία έχουμε δεθεί, γιατί μας θυμίζουν χαρούμενες στιγμές και αγαπημένους ανθρώπους αλλά και τραύματα του παρελθόντος.
Η Brené Brown έχει πει πως αυθεντικότητα είναι η καθημερινή πρακτική του να αφήνουμε την εικόνα αυτού που πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε και να αγκαλιάζουμε αυτό που πραγματικά είμαστε.
